Ik kan er geen corona-touw meer aan vastknopen. Momenteel ben ik in Montreal op bezoek bij mijn oudste dochter en bij mijn jongste dochter. Als quarantaine adres hadden/hebben wij het basement van onze jongste dochter. Op het vliegveld werden wij getest en nadat we de testuitslag hadden gekregen mochten we uit quarantaine. Wel vul ik braaf iedere dag in op een speciale app genaamd ArriveCAN hoe het met onze gezondheid gaat. Ik vind dit wel secuur. Na twee weken Canada mogen we dan naar de Verenigde Staten. Vanuit Nederland (rood!) is dat niet toegestaan. Maar met de auto van Canada naar de VS is niet geoorloofd, maar met het vliegtuig wel. Het verschil is me niet duidelijk, maar als gelovige Jood moet je ook accepteren, ook als het je verstand te boeven gaat. Overigens schijnen er verschillende visies te bestaan over ons wel/niet verplicht in quarantaine, zoals ook binnen de halaga en de Talmoed heel vaak meerdere meningen zijn die elkaar regelmatig tegenspreken. Ik volg dus in deze de mening die aangeeft dat na een negatieve test in Nederland voor vertrek, een negatieve test na aankomst en volledig gevaccineerd, geen quarantaine meer nodig is. Wat mij ook niet geheel duidelijk is dat in sjoel A iedereen minstens 2 meter uit elkaar staat en op ieder tafeltje een flesje met vloeibare zeep om de handen te ontsmetten en in sjoel B, twee straten verder, schijnt geen corona te bestaan, ondanks een paar flesjes ontsmettingsmiddelen. En dus ga ik braaf naar sjoel A en weiger sjoel B te betreden. Overigens blijkt ook sjoel B corona te erkennen maar schijnt iedereen gevaccineerd te zijn of corona te hebben gehad. Vandaag waren we naar een gigantisch meer waardoorheen de grens tussen de USA en Canada loopt. En dus mijn schoonzoon, onze kleinzoon van negen jaar en mijn Blouma met een motorboot het meer op richting grens. Ze zouden een kwartiertje gaan varen, maar na een uur waren ze nog steeds niet terug. Mijn dochter in paniek (heeft ze niet van een vreemde!) en ik dus ook. Uiteindelijk kwamen ze boven water (figuurlijk bedoeld) en waren (bijna?) de grens overgevaren. Ikzelf was dus niet mee omdat ik vannacht voor voor de rubriek Rab&Rik nog twaalf vragen moest beantwoorden van Rik. En hedenmiddag, voor u Nederlanders dus hedenavond, moest ik per telefoon zes van de twaalf artikelen doornemen met de eindredacteur van deze grootste christelijk website van Nederland. Het doornemen van deze zes artikelen duurde 50 minuten. Ik met mijn telefoon dus aan het meer en Blouma op het meer. Verschil moet er zijn. Overigens had ik vanochtend om van 10-11:15 uur per zoom mijn 60+ sjioer. Van 16:00-17:15 uur NL-tijd. Uiteraard spreek ik dagelijks rabbijn Shmuel Spiero voor de dagelijkse gang van zaken en waar nodig ook andere collega’s, want het rabbinale werk kent geen vakantie. Mijn column voor het NIW van de volgende week gaat over hersendood. Laat nou de Telegraaf hierover enige dagen geleden ook een artikel te hebben geplaatst met als kop dat één van de vijf patiënten die hersendood zijn, toch nog leeft. Een goede vriend van mij, een internist, aan wie ik mijn column heb laten lezen is het volledig met mijn verhaal oneens. Hij vindt mijn opstelling zelfs onacceptabel en beledigend naar artsen die zich inzetten voor orgaantransplantaties. Op mijn vraag of hij mij zal verdedigen als ik vanwege dit artikel ontslagen zal worden, heeft hij gelukkig positief gereageerd. Een andere medisch specialist, die instemde met mijn artikel maar wel gelooft in hersendood, reageerde naar mij over het Telegraafartikel dat die vijfde persoon volgens hem dus niet hersendood was. Het is mooi te zien dat we van mening kunnen verschillen en toch respectvol met elkaar omgaan. Met elkaar omgaan met respect is zeer essentieel. Een andere mening hebben mag vriendschappen niet en nooit aantasten. En feitelijk was dat vandaag de korte samenvatting van mijn 60+ sjioer-online. De Tempel in Jeruzalem werd verwoest vanwege gebrek aan onderling respect en onverdraagzaamheid. En is de reparatie dus: tolerantie en verdraagzaamheid. Klinkt erg eenvoudig en voor de hand liggend. Maar naastenliefde is veel makkelijker uitgesproken dan uitgevoerd. Mijn sjioer heet dan ook: “Lernen met diepgang.” Na afloop van mijn sjioer vandaag ontving ik niet alleen de gebruikelijk dank WhatsApps, maar vandaag ook het volgende bericht: lernen met diepgang zal me altijd bezighouden.
Gedurende de coronatijd houdt Opperrabbijn Jacobs een dagboek bij voor het Joods Cultureel
Kwartier. NIW publiceert deze bijzondere stukken op